Eragon arrodillouse sobre un leito de xuncos pisoteado e examinou as pegadas con ollo experto. Estas indicábanlle que os cervos pasaran por esa pradeira agas media hora, e que pronto acharíanse a durmir. O obxectivo de Eragon, unha femia pequena con unha pronunciada coxea na pata esquerda, aínda así seguía con a manada, e el sorprendeuse de que o animal chegara tan lonxe sen que o atrapara un lobo ou un oso.

O ceo estaba despexado e escuro, pero sopraba unha lixeira brisa. Unha nube prateada, suas beiras brillaban baixo a luz vermella que derramaba a lúa chea que mecíase entre dous cumes, aboiaba sobre as montañas que cercaban a Eragon. Os regos baixaban polas ladeiras dende os imperturbables glaciares e dende o fondo estaban cubertas de neve, mentres que unha inquedante bruma arrastrábase pola parte baixa do val, tan densa que Eragon case non chegaba a ver os seus pés.

Eragon tiña quince anos, de modo que solo faltáballe un para ser todo un home. Unhas escuras cellas que enmarcábanlle os intensos ollos castaños. Levaba vestimentas de traballo esgotadas, un coitelo de monte con mango de óso no cinto e un arco de madeira de texo, introducido nunha funda de camuza que protexíao da humidade. Tamén levaba unha mochila co armazón de madeira.

Os cervos obrigáronlle a internarse nas Vertebradas, unha montería cadea montañosa que estendíase dun cabo a outro de Alagaësia e de onde procedían con asiduidade historias e homes alleos, polo xeral de mal augurio.Pero a pesar de isto, Eragon non espantáballe as Vertebradas, de modo que era o único cazador de Carvahall que ousaba seguir as pegadas das présas por eses escarpados paraxes.

Era o terceiro día de caza e acabóuselle a metade da comida.Se non lograba cobralo seu cervo, veríase obrigado a voltar coas mans valeiras, pero a súa familia necesitaba carne porque o inverno acercábase a présa e non podía permitirse o luxo de mercaría en Carvahall.

Eragon púxose en pé en silencioso acougo e votou a camiñar polo bosque rumbo a unha valgada onde estaba seguro que descansaban os cervos. Os árbores impedían ve-lo ceo e proxectaban sombras difusas sobre o terreo, pero o rapaz miraba as pegadas só de vez en cando porque coñecía o camiño.

Unha vez na valgada tensou o arco cun movemento destro, sacou tres frechas e colocou unha de elas sostendo as outras coa man esquerda. A luz da lúa iluminaba uns vinte vultos inmóbiles onde o cervo femia descansaba botada sobre a herba. A femia que él desecaba estaba o final de todo o rabaño e tiña a pata esquerda estendida con zoupón.

Eragon acercouse arrastras a modo, co arco preparado.O seu traballo dos tres últimos días estaba a punto de rematar. Inspirou profundamente e…De súpeto unha explosión quebrou a noite.

O rabaño votou a correr. Eragon abalanzouse sobre a herba mentres un forte vento arremetíalle-las mexelas. De súpeto, detívose e disparou unha frecha sobre o cervo femia que afastábase saltando. Error por moi pouco, pero a frecha asubiou na escuridade. O rapaz soltou unha maldición, xirou en redondo y colocou outra frecha instintivamente.

O seu costado, onde estivera a manada de cervos, fumigaba un gran círculo de herba e de árbores. Moitos piñeiros permanecían en pé, pero sen follas, e a herba que cercaba o exterior do círculo queimado estaba aplanada, ó tempo que unha voluta de fume elevábase polo aire levando o cheiro a queimado. No centro da zona devastada xacía unha xema de cor azul brillante sobre a cal asomábanse fráxiles silveiras que danzaban polo queimado terreo.

Eragon quedouse o axexo do perigo durante varios minutos, pero o único que moviase era a néboa. Aloxou a corda do arco con coidado e adiantou. A luz da lua proxectou unha pálida sombra do corpo do rapáz cando este detívose diante da xema. Eragon empuxoulla cunha frecha e votouse para atrás. Como nos aconteceu nada, a colleu con cautela.

A natureza xamais puliu unha pedra preciosa tan perfecta como esa: a superficie era de cor azul escuro impecable, agás polas finas nervaduras brancas que a recollían como unha telaraña. Ó toca-la cos dedos, Eragon notou que a xema estaba fría e que era completamente lisa, igual que a seda. Tiña unha forma oval duns trinta centímetros de lonxitude y debía de pesar algúns quilos, agas era mais lixeira do que semellaba.

A Eragon pareceulle unha xema tan fermosa como aterradora. ¿De onde procedía?¿Serviría para algo? Nese momento ocurrioselle unha idea mais perturbadora: ¿ Chegou alí por casualidade ou habíalle sido enviada por algunha razón? Se Eragon aprendera algo das vellas lendas era a trata-la maxia e ós que facían uso de ela con moito coidado.

Pero ¿Qué debo facer con esta xema?, preguntouse.

Se quedabasea resultaría molesto y cabía a posibilidade de que fora perigoso. Sería mellor deixala. Tras un momento de indecisión, estivo a punto de deixala caer, pero algo impedísello.

Polo menos servirá para mercar un pouco de comida, decidiu encolléndose de ombros mentres gardábaa na mochila.

A valgada estaba de máis o descuberto para acampar con seguridade, polo que volveu a internarse no bosque e estendeu o seu petase debaixo das descarnadas raíces dunha árbore caída. Tras una cea fría de pan e queixo, acurrucouse nas mantas e quedouse pensando no que aconteceu.

Gracias a Rakarth, quién lo ha traducido, los fans gallegos pueden leer en su lengua el primer capítulo de Eragon.